به همه بچه هایی که درس داده آنها بر سر مزارش می آیند و گریه می کنند و می گویند که او هیچ ما را ناراحت نکرده و من هم خودم هرگز به بنیاد شهید نمی روم چون پسرم را در راه امام حسین(ع) اگر خدا قبول کند داده ام.
سرویس فرهنگی جهان- شهید روح ا... شکوری در روز پنجم خرداد ماه 1340 در روستای شاه بلاغ از توابع شهرستان زنجان در یک خانواده متوسط و مذهبی پشم به جهان گشود.
در 6 سالگی پدر بزرگ خود را که سهم زیادی در تعلیم و تربیت وی داشت از دست داد. هنوز او از فراغ پدر بزرگ فارغ نشده بود که غم جانسوز فوت پدر بر سیمای کودکی او نشست. همزمان با انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی(ره) بر علیه طاغوت زمان به مبارزه پرداخت. او نیز همراه دیگر دوستانش و خانواده و امت حزب ا... در راهپیمایی های عظیم مردمی که بر علیه رژیم ستم شاهی انجام می گرفت شرکت می کرد به خاطر مشکلات شدید خانواده اش از ادامه تحصیل بی بهره ماند.
شهید بزرگوار در سال 1359 به خدمت سربازی اعزام شد و بعد از طی دوره آموزشی نظامی در پادگان قزل حصار کرج در بیمارستان شهربانی تهران مشغول انجام وظیفه گردید که در طول خدمت سربازی نیز توانست در اوایل تجاوز عراق به میهن اسلامیمان به طور داوطلب برای چندمین بار در جبهه های نبرد حضور یافته و در عملیات غرور آفرین بیت المقدس شرکت نماید.
از جمله مسئولیت های او می توان فرماندهی گروهان مسئول آموزش نظامی فرماندهی گردان و محور را نام برد. همچنین در عملیات رمضان والفجر پاکسازی مناطق جنگی در محور غرب و عملیات والفجر 10 و مرصاد را نام برد. او با مهربانی و عطوفت و تدابیر نظامی مدیریت قوی اعتماد به نفس اطاعت از فرماندهی احساس مسئولیت روحیه مقاومت و شهادت طلبی را بین نیروهای تحت امر و همکاران دوستان و آشنایان و همچنین خانواده به یادگار گذاشت. در طی زندگی 7 ساله ازدواج فرزندی را به نام فاطمه از خود به یادگار گذاشت.
پرونده زندگی دنیوی او در عملیات پیروزمندانه مرصاد با خون سرخش به دست منافقین کور دل در مورخه 6/5/67 پس از جنگی جانانه و نابرابر در هم پیچید و همراه با دیگر شهیدان به ندای هل من ناصر سالار شهیدان لبیک گفته و در سر سفره آن امام همام حضور یافت.
شهید از زبان مادر
از اخلاق او بگویم، می گویند مادرش است ولی اخلاق خوبی داشت؛ زیاد به خانه نمی آمد وقتی هم می آمد پوتین هایش را در نمی آورد و می گفت که دوستانم منتظر هستند به همه بچه هایی که درس داده آنها بر سر مزارش می آیند و گریه می کنند و می گویند که او هیچ ما را ناراحت نکرده و من هم خودم هرگز به بنیاد شهید نمی روم چون پسرم را در راه امام حسین(ع) اگر خدا قبول کند داده ام.
یکی از دوستانش می گفت روزی پیری با وسایلش می رفت و او وسایل را بر می داشت و گفت تو نمی توانی و من برای تو می آورم. نسبت به نماز اعتقاد زیادی داشت و به ما می گفت مواظب نماز و روزه هایتان باشید در مورد استفاده از وسایل بیت المال بسیار کوشا بود یک بار من او را در خیابان با ماشین دیدم گفتم من را به خانه ببر او از جیبش مقداری پول در آورد به من داد و گفت من با این ماشین نمی توانم شما را ببرم.
قسمتی از وصیت نامه شهید روح ا... شکوری
مادر شادی روح من بعد از شهادتم به صبر و استقامت تو در مقابل این پیشامد است در این برهه از زمان که بیشتر کشورهای دنیا بر علیه انقلاب اسلامی ایران قد علم کرده اند که به خیال خام خود این انقلاب الهی را از پای در اورند. همه آنها بدانند که این آرزو را به گور خواهند برد و ما تا آخرین قطره خون در مقابل این ابر جنایتکاران که در راس آنها شیطان بزرگ آمریکا قرار دارد ایستادگی خواهیم کرد و دین خود را به اسلام و انقلاب و امام عزیز ادا خواهیم کرد.
مادر عزیز دوست داشتم در دوران پیریت عصای دستت باشم و تلافی روزهای سختی را که در راه بزرگ کردنم کشیده بودی در آورم اما چه کنم که دین و ناموس و عزت اسلام در خطر بود و من و امثال من باید می رفتیم تا اسلام و قرآن می ماند.
مادر جان من ننگ داشتم از اینکه مثل خارهای خشک بیابان با هر بادی سوت بزنم و اصل را رها کنم و به حاشیه بپردازم بلی مادر عزیز تو خود بهتر می دانی درد ما چه بود و دوای ما چه بود تو اگر راحتی من را می خواستی بدان که من در زندگانی بقدر این روزها راحت نبودم و در اینجا دلخوش به این هستم که آنچه مال خداست آن را در راه خدا صرف می کنم.
چنانچه امام عزیزمان می فرمایند ما مثل حسین در جنگ وارد شده ایم و مثل حسین هم باید به شهادت برسیم و این بنده حقیر خدا نیز با امام امت میثاق بسته ام و به او وفادارم زیرا که او به اسلام و قرآن وفادار است و اگر چندین بار تکه تکه بکنند و یا زنده به گورم کنند دست از وظیفه ام که همان وفاداری به اسلام و قرآن و امام عزیز و نابودی دشمنان اسلام است بر نخواهم داشت من راه شهادت را خودم و تحت شرایط روحی بسیار مساعدی انتخاب کردم و همه این مطالب را از ماه مبارک رمضان ماه نزول قرآن دریافت کرده ام وصیت من به خانواده ام این است پس از شهادت من ناراحت نشوند چرا که من امانتی در بین شما بودم و این امانت باید به صاحب اصلی خودش که همانا خداست برگردد.
در 6 سالگی پدر بزرگ خود را که سهم زیادی در تعلیم و تربیت وی داشت از دست داد. هنوز او از فراغ پدر بزرگ فارغ نشده بود که غم جانسوز فوت پدر بر سیمای کودکی او نشست. همزمان با انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی(ره) بر علیه طاغوت زمان به مبارزه پرداخت. او نیز همراه دیگر دوستانش و خانواده و امت حزب ا... در راهپیمایی های عظیم مردمی که بر علیه رژیم ستم شاهی انجام می گرفت شرکت می کرد به خاطر مشکلات شدید خانواده اش از ادامه تحصیل بی بهره ماند.
شهید بزرگوار در سال 1359 به خدمت سربازی اعزام شد و بعد از طی دوره آموزشی نظامی در پادگان قزل حصار کرج در بیمارستان شهربانی تهران مشغول انجام وظیفه گردید که در طول خدمت سربازی نیز توانست در اوایل تجاوز عراق به میهن اسلامیمان به طور داوطلب برای چندمین بار در جبهه های نبرد حضور یافته و در عملیات غرور آفرین بیت المقدس شرکت نماید.
از جمله مسئولیت های او می توان فرماندهی گروهان مسئول آموزش نظامی فرماندهی گردان و محور را نام برد. همچنین در عملیات رمضان والفجر پاکسازی مناطق جنگی در محور غرب و عملیات والفجر 10 و مرصاد را نام برد. او با مهربانی و عطوفت و تدابیر نظامی مدیریت قوی اعتماد به نفس اطاعت از فرماندهی احساس مسئولیت روحیه مقاومت و شهادت طلبی را بین نیروهای تحت امر و همکاران دوستان و آشنایان و همچنین خانواده به یادگار گذاشت. در طی زندگی 7 ساله ازدواج فرزندی را به نام فاطمه از خود به یادگار گذاشت.
پرونده زندگی دنیوی او در عملیات پیروزمندانه مرصاد با خون سرخش به دست منافقین کور دل در مورخه 6/5/67 پس از جنگی جانانه و نابرابر در هم پیچید و همراه با دیگر شهیدان به ندای هل من ناصر سالار شهیدان لبیک گفته و در سر سفره آن امام همام حضور یافت.
شهید از زبان مادر
از اخلاق او بگویم، می گویند مادرش است ولی اخلاق خوبی داشت؛ زیاد به خانه نمی آمد وقتی هم می آمد پوتین هایش را در نمی آورد و می گفت که دوستانم منتظر هستند به همه بچه هایی که درس داده آنها بر سر مزارش می آیند و گریه می کنند و می گویند که او هیچ ما را ناراحت نکرده و من هم خودم هرگز به بنیاد شهید نمی روم چون پسرم را در راه امام حسین(ع) اگر خدا قبول کند داده ام.
یکی از دوستانش می گفت روزی پیری با وسایلش می رفت و او وسایل را بر می داشت و گفت تو نمی توانی و من برای تو می آورم. نسبت به نماز اعتقاد زیادی داشت و به ما می گفت مواظب نماز و روزه هایتان باشید در مورد استفاده از وسایل بیت المال بسیار کوشا بود یک بار من او را در خیابان با ماشین دیدم گفتم من را به خانه ببر او از جیبش مقداری پول در آورد به من داد و گفت من با این ماشین نمی توانم شما را ببرم.
قسمتی از وصیت نامه شهید روح ا... شکوری
مادر شادی روح من بعد از شهادتم به صبر و استقامت تو در مقابل این پیشامد است در این برهه از زمان که بیشتر کشورهای دنیا بر علیه انقلاب اسلامی ایران قد علم کرده اند که به خیال خام خود این انقلاب الهی را از پای در اورند. همه آنها بدانند که این آرزو را به گور خواهند برد و ما تا آخرین قطره خون در مقابل این ابر جنایتکاران که در راس آنها شیطان بزرگ آمریکا قرار دارد ایستادگی خواهیم کرد و دین خود را به اسلام و انقلاب و امام عزیز ادا خواهیم کرد.
مادر عزیز دوست داشتم در دوران پیریت عصای دستت باشم و تلافی روزهای سختی را که در راه بزرگ کردنم کشیده بودی در آورم اما چه کنم که دین و ناموس و عزت اسلام در خطر بود و من و امثال من باید می رفتیم تا اسلام و قرآن می ماند.
مادر جان من ننگ داشتم از اینکه مثل خارهای خشک بیابان با هر بادی سوت بزنم و اصل را رها کنم و به حاشیه بپردازم بلی مادر عزیز تو خود بهتر می دانی درد ما چه بود و دوای ما چه بود تو اگر راحتی من را می خواستی بدان که من در زندگانی بقدر این روزها راحت نبودم و در اینجا دلخوش به این هستم که آنچه مال خداست آن را در راه خدا صرف می کنم.
چنانچه امام عزیزمان می فرمایند ما مثل حسین در جنگ وارد شده ایم و مثل حسین هم باید به شهادت برسیم و این بنده حقیر خدا نیز با امام امت میثاق بسته ام و به او وفادارم زیرا که او به اسلام و قرآن وفادار است و اگر چندین بار تکه تکه بکنند و یا زنده به گورم کنند دست از وظیفه ام که همان وفاداری به اسلام و قرآن و امام عزیز و نابودی دشمنان اسلام است بر نخواهم داشت من راه شهادت را خودم و تحت شرایط روحی بسیار مساعدی انتخاب کردم و همه این مطالب را از ماه مبارک رمضان ماه نزول قرآن دریافت کرده ام وصیت من به خانواده ام این است پس از شهادت من ناراحت نشوند چرا که من امانتی در بین شما بودم و این امانت باید به صاحب اصلی خودش که همانا خداست برگردد.
چگونه و با چه عینکی به زندگی نگاه کنیم؟ 
