سروده آیت‌الله صافی گلپایگانی با عنوان جمال کبریا به این شرح است:

ای دخـــت گــرامـی پـیمبر

ای سرّ رســول در تو مـضمر

در بـیت شریف وحی، خاتون

بــر چــرخ رفــیع مَجد اختر

ای شبه نبی به خلق و اوصاف

ای نــور مـجسّــم مــصـوّر

ای خـــادم خــانه‌ تـو حوّا

و ای حاجــب درگه تو هاجر

در طــورِ لــقا یــگانـه بانو

در مُـلک وجود زیب و زیور

بــا شــیر خــدا عـلیّ عالی

هـم سنگر و هم پیام و همسر

مانند تو زن جهان‌ ‌ندیده‌ ‌است

غــمـخوار و نـگاهبانِ شوهر

ای عــین کمال و جان بینش

ای ‌شخص ‌شخیص عصمت‌ و فرّ

بـر رفـعت قدر تو گواه است

بــیت و حجر و مقام و مشعر

ای ســیّــده زنــان عــالـم

ای بــضــعه حــضرت پیمبر

تـو اصلی و دیگران همه فرع

تــو جـانی‌ و دیگران چو پیکر

در مُـــلــک وَلا ولــیّـة الله

بـر نــخلِ وجــود احمدی بَر

قــرآن بــه فـضیلت تو نازل

بــرهان تــو مــحکم و مقرّر

روی تــو جــمال کــبریایی

کــوی تــو رواق قُرب داور

از جوی تو شبنمی است زمزم

و از بحر تو شعبه‌ای ‌است ‌کوثر

زان خـطبه آتشین که پیچید

در ارض و سـما بسان‌ تنـدر

محکوم شد آن نظام و گردید

حــق روشن و غالب و مظفّر

مـن عاجزم از بــیان وصفت

تـو بحری و من ز قطره کمتر

ای امّ مــحـامـد و مـعــالی

ای از تــو مــشام جان معطّر

بــا این‌همه عزّ و رفعت شأن

بـا آن همه فخر بی حد و مرّ

از ظــلـم مــنافـقین امّــت

شــد قـلـب مـنیر تـو مکدّر

آن را کــه نـمود حقّ مقدّم

کـــردند مــعانــدان مـؤخّر

بردند فدک ‌به ‌غصب و بسـتند

بــر بـاب تو گفته‌‌ای مـزوّر

افسوس شکست دشمـن‌ دین‌

پـهلوی تو را به ضربـت در

بــازوی تـو را به تازیــانه

زد قــنفذ مــلحد سـتـمگر

از سیلی و شـرح آن نگویم

کافتد بـه دل از بیانش آذر

در مــاتم مـحسن شهیدت

ماییم به سوگ و ناله اندر

بر لطفی صافی از سر لطف

بنگر که بُوَد پریش و مضطر

بس فخر از آن کند ‌که دارد

بر سـر ز سـتایش تو افسر